Մանտոյի «Shikari Auratein» գեղարվեստական գրականությունը թարգմանվել է անգլերեն
«Գիշատիչ կանայք» վերնագրված և «Խոսող վագրի» կողմից հրատարակված նոր գիրքը պարունակում է մոտ կես տասնյակ զվարթ, զվարթ պատմվածքներ և երկու էսքիզներ, որոնք բոլորն էլ ներկայացնում են լեգենդար ուրդու գրողի ոչ այնքան հայտնի կողմը:
Manto’s Shikari Auratein-ն ի սկզբանե հրատարակվել է 1955 թվականին: (Ֆայլի լուսանկար) Արդյո՞ք Սաադաթ Հասան Մանթոյի անհանգիստ հանճարի կերպարը և նրա մութ ու անհանգստացնող գրությունները բաժանման մասին խավարե՞լ են նրա բազմակողմանիությունը՝ որպես գրող և պատմող: Թերևս այո, կարծում է Սաբա Մահմուդ Բաշիրը, ով հանդես է եկել Manto's Shikari Auratein-ի անգլերեն թարգմանությամբ, որն ի սկզբանե հրատարակվել է 1955 թվականին:
«Գերի կանայք» վերնագրված և «Խոսող վագրի» կողմից հրատարակված նոր գիրքը պարունակում է մոտ կես տասնյակ զվարթ, զվարթ պատմվածքներ և երկու էսքիզներ, որոնք բոլորն էլ ներկայացնում են լեգենդար ուրդու գրողի ոչ այնքան հայտնի կողմը: Մանթոյի անունը հոմանիշ է դարձել նրա կարճ պատմվածքների հետ, որոնք տեղի են ունենում բաժանման շուրջ, ինչպիսիք են «Տոբա Թեք Սինգհ», «Կաալի Շալվար», «Բու» և «Խոլ Դո»: Ցավոք, այս պատմությունները խավարում են նրա աշխատանքի բարդությունը, շրջանակը և բազմակողմանիությունը, ասում է Բաշիրը:
Մանթոյի դեպքը որոշ չափով նման է իր ժամանակակից Իսմաթ Չուղթայիի դեպքին, ով ավելի շատ նույնացվում է իր «հակասական» պատմվածքի հետ՝ «Լիհաաֆ», քան իր ցանկացած այլ գլուխգործոց: Ընթերցողները հազվադեպ են գնահատել ուրդու գրականության այս երկու վարպետների ամբողջական ստեղծագործությունները, ասում է նա գրքում: Women of Prey-ի պատմություններն ու էսքիզները ցույց են տալիս Manto-ի բոլորովին այլ կողմը` կատաղի, անխնա ծիծաղելի և փառահեղ փառավոր, նույնիսկ երբ դրանք ավարտվում են ողբերգությամբ:
Նրանց համար, ովքեր Մանթոյին ճանաչում են միայն նրա սիրտը ջախջախող միջնորմ պատմությունների համար, այս գիրքը ցույց է տալիս գրելու այլ ժանր՝ ներկայացնելով նրան որպես գեղարվեստական գրականության և վարքագծերի կատակերգությունների կայացած գրող, ինչպես նաև կծու սյունակագիր, ասում է Բաշիրը:
Հեղինակ, բանաստեղծ և թարգմանիչ Բաշիրի հրատարակած գործերն են՝ «Հիշողություն անցյալը» (2006), «Ես կուլ տվեցի լուսինը. Գյուլզարի պոեզիան» (2013) և «Գյուլզարի «Աանդհի. ֆիլմի պատկերացումները» (2019): Երբ խոսքը վերաբերում է թարգմանությանը, նա ասում է, որ երբեք չի լինում ճիշտ կամ սխալ բառ, ինքնին, բայց լավ բառ և ավելի լավ բառ, և ամեն ինչ կախված է նրանից, թե որքանով է թարգմանիչը լավ ծանոթ սկզբնաղբյուր լեզվի մշակութային նրբություններին: նպատակային լեզվի վրա նրա տիրապետմամբ:
Միշտ կան բառեր, արտահայտություններ և արտահայտություններ, որոնք թաթախված են մշակութային միջավայրում, որը գրեթե անհնար է կրկնօրինակել թիրախային լեզվով: Բոլոր նման դեպքերում ես ազնիվ և հուսահատ փորձեր եմ արել՝ իմ հնարավորությունների սահմաններում պահպանել բնագրի մշակութային հյուսվածքը, ասում է Բաշիրը։ Այնուամենայնիվ, նա խոստովանում է, որ Մանտո թարգմանելը դժվար էր, քանի որ խոսակցական անհասկանալի լեզուն նա օգտագործում էր իր խորամանկ, հեգնական բառախաղի հետ մեկտեղ:
Նրա կերպարները խոսում էին իրենց սոցիալական միջավայրի լեզվով։ Թեստն այն էր, որ կարողանար թարգմանել այն նրբերանգներն ու ենթատեքստերը, որոնք այնքան ամփոփված էին անցյալ դարաշրջանում, որին պատկանում էր հեղինակը, ասում է նա: Լրագրող, հեղինակ և կինոսցենարիստ Մանտոն ծնվել է Լուդիանա քաղաքում 1912 թվականին և մահացել 1955 թվականին 42 տարեկանում Պակիստանում, որտեղ նա գաղթել է բաժանման հետընտրական՝ այն ժամանակվա Բոմբեյում ստեղծագործական արդյունավետ մնալուց հետո:
Կիսվեք Ձեր Ընկերների Հետ:
